ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ (Ε.Ε.) !!!!
Όλο αυτό το διάστημα ακούμε για την Ευρωπαϊκή ένωση, τα διοικητικά όργανα αυτής και τις αποφάσεις της σχετικά με τη χώρα μας αλλά πως έφτασε σε αυτή τη σημερινή μορφή της η Ευρωπαϊκή Ένωση;;;.
Το όραμα την Ενωμένης Ευρώπης ξεκίνησε πριν από μισό και πλέον αιώνα, οραματιστές ηγέτες ενέπνευσαν τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ζούμε σήμερα. Από αγωνιστές στην αντίσταση μέχρι δικηγόροι, οι πρωτεργάτες της ΕΕ συνιστούσαν μια ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων με ένα όμως κοινό ιδανικό: μια ειρηνική, ενωμένη και ακμάζουσα Ευρώπη. Πολύ άλλοι επίσης εργάστηκαν άοκνα και ενέπνευσαν το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι 11 πατέρες της ΕΕ ήταν οι 1)Κόνραντ Αντενάουερ 2) Γιόζεφ Μπεχ 3)Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν 4)Ουίνστον Τσόρτσιλ 5)Αλτσίντε ντε Γκάσπερι 6)Βάλτερ Χάλσταϊν 7)Σίκο Μάνσχολτ 8)Ζαν Μονέ 9)Ρομπέρ Σουμάν 10)Πωλ-Ανρί Σπάακ 11)Αλτιέρο Σπινέλι .
Οι ιστορικές ρίζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ευρωπαίοι αποφασίζουν να εμποδίσουν για πάντα την επανάληψη τέτοιων σκοτωμών και καταστροφών. Λίγο μετά το τέλος του πολέμου, η Ευρώπη διχοτομείται μεταξύ Ανατολής και Δύσης, καθώς αρχίζει ο Ψυχρός Πόλεμος που θα κρατήσει 40 χρόνια. Το 1949, τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης ιδρύουν το Συμβούλιο της Ευρώπης, που είναι το πρώτο βήμα για τη συνεργασία μεταξύ τους όμως, έξι χώρες θέλουν να προχωρήσουν περισσότερο.
Στις 9 Μαΐου 1950 ο Ρομπέρ Σουμάν, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, παρουσιάζει ένα σχέδιο στενότερης συνεργασίας. Από τότε, η 9η Μαΐου εορτάζεται ως η "Ημέρα της Ευρώπης".
Βασιζόμενες στο σχέδιο Σουμάν έξι χώρες (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο) υπέγραψαν στις 18 Απριλίου 1951 τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα η οποία τέθηκε σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952 σκοπό της οποίας ήταν η δημιουργία αλληλεξαρτήσεων στον κλάδο του άνθρακα και του χάλυβα, έτσι ώστε να μην μπορεί μία χώρα να κινητοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις της χωρίς να το γνωρίζουν οι υπόλοιπες χώρες. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε κλίμα εμπιστοσύνης και εκτονώθηκαν οι εντάσεις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Συνθήκη ΕΚΑΧ έπαυσε να ισχύει στις 23 Ιουλίου 2002.
Εν συνεχεία στις 25 Μαρτίου 1957 υπογράφθηκαν οι Συνθήκες της Ρώμης - Συνθήκες ΕΟΚ και EURATOM και τέθηκαν σε ισχύ την 1 Ιανουαρίου 1958 με σκοπό την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (Euratom). Οι κυριότερες αλλαγές ήταν η επέκταση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ώστε να συμπεριλαμβάνει και γενική οικονομική συνεργασία.
Ακολούθησε στις 8 Απριλίου 1965 η υπογραφή της Συνθήκης Συγχωνεύσεως - Συνθήκη των Βρυξελλών όπου τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 1967 είχε ως σκοπό της η εξορθολόγηση της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Με κυριότερες αλλαγές την δημιουργία μιας ενιαίας Επιτροπής και ενός ενιαίου Συμβουλίου και για τις τρεις -την εποχή εκείνη- Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΟΚ, Ευρατόμ, ΕΚΑΧ). Καταργήθηκε με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1986 (Λουξεμβούργο) / 28 Φεβρουαρίου 1986 (Χάγη) υπεγράφη η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1 Ιουλίου 1987.
Και είχε ως σχκοπό της τη μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων εν όψει της προσχώρησης της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και επίσπευση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων εν όψει της ενιαίας αγοράς. Κυριότερες δε αλλαγές της ηταν η επέκταση της ψηφοφορίας με ειδική πλειοψηφία στο Συμβούλιο (πράγμα που σημαίνει ότι είναι πιο δύσκολο για μία χώρα να θέσει βέτο σε προτεινόμενη νομοθετική πράξη), θέσπιση διαδικασιών συνεργασίας και σύμφωνης γνώμης που ενισχύουν τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Εν συνεχεία φτάνουμε στις 7 Φεβρουαρίου 1992 στην ευρέως γνωστή Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση - Συνθήκη του Μάαστριχτ η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοεμβρίου 1993 η οποία δεν είχε άλλο σκοπό παρά την προετοιμασία της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης και εισαγωγή ορισμένων στοιχείων μιας πολιτικής ένωσης (ιθαγένεια, κοινή πολιτική εξωτερικών και εσωτερικών υποθέσεων). Με Κυριότερες αλλαγές της την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θέσπιση της διαδικασίας συναπόφασης που ενισχύει τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη λήψη των αποφάσεων. Νέες μορφές συνεργασίας μεταξύ των κυβερνήσεων της ΕΕ, π.χ. στους τομείς της άμυνας, της δικαιοσύνης και των εσωτερικών υποθέσεων.
Με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ η οποία υπεγράφη στις 2 Οκτωβρίου 1997 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Μαΐου 1999. Με σκοπό της την μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ εν όψει της προσχώρησης νέων κρατών μελών στην Ένωση και κυριότερες αλλαγές της η τροποποίηση, νέα αρίθμηση και ενοποίηση των Συνθηκών ΕΕ και ΕΟΚ. Μεγαλύτερη διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων
Η Συνθήκη της Νίκαιας υπεγράφη στις 26 Φεβρουαρίου 2001 τέθηκε δε σε ισχύ την 1η Φεβρουαρίου 2003 με σκοπό της την μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων, ώστε να μπορέσει η ΕΕ να λειτουργεί αποτελεσματικά μετά την αύξηση των κρατών μελών της σε 25 και κυριότερες αλλαγές της οι μέθοδοι τροποποίησης της σύνθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επανακαθορισμός του συστήματος ψηφοφορίας στο Συμβούλιο.
Η συνθήκη της Νίκαιας και οι εκεί συμφωνίες είχαν ανοίξει το δρόμο για την περαιτέρω διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μεταρρύθμιση κάποιων εκλογικών διαδικασιών. Η ανακήρυξη του Laeken το Δεκέμβριο του 2001 δέσμευσε την Ευρωπαϊκή Ένωση στο να βελτιώσει τη δημοκρατία, τη διαφάνεια και τη λειτουργικότητα και ξεκίνησε μια διαδικασία όπου θα μπορούσε να εφαρμοστεί το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Η Ευρωπαϊκή Συνέλευση συγκλήθηκε υπό την προεδρία του Γάλλου Προέδρου Βαλερί Ζισκάρ Ντ Εστέν και του δόθηκε η αποστολή να δημιουργήσει το προσχέδιο του Συντάγματος. Το τελικό κείμενο του Συντάγματος αποφασίσθηκε στη σύνοδο κορυφής στις 18-19 Ιουνίου 2004 υπό την προεδρία της Ιρλανδίας.
Το Σύνταγμα συμφωνήθηκε από τις κυβερνήσεις των 25 κρατών μελών και υπογράφηκε στην Ρώμη στις 29-10-2004. Πριν να μπορέσει να εφαρμοστεί ωστόσο, έπρεπε να επικυρωθεί από όλα τα κράτη μέλη. Η επικύρωση πήρε διαφορετικές μορφές σε κάθε κράτος μέλος, ανάλογα με τις παραδόσεις, συνταγματικές ρυθμίσεις και πολιτικές διαδικασίες της κάθε χώρας. Το 2005 στη Γαλλία και στην Ολλανδία οι ψηφοφόροι απέρριψαν το Σύνταγμα σε δημοψηφίσματα και παρόλο που η πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κρατών είχαν επικυρώσει το Σύνταγμα, κυρίως με βουλευτική επικύρωση, έγινε ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε να εφαρμοστεί. Αυτό οδήγησε σε μια «περίοδο περισυλλογής» και στο πολιτικό τέλος του Συντάγματος.
Η Συνθήκη για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης η οποία είχε παρόμοιους στόχους με τη Συνθήκη της Λισαβόνας – υπεγράφη αλλά δεν επικυρώθηκε ποτέ.
Το 2007 η Γερμανία ανέλαβε την κυλιόμενη προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλώνοντας ότι η «περίοδος περισυλλογής» είχε τελειώσει. Το Μάρτιο, η Διακήρυξη του Βερολίνου υιοθετήθηκε από όλα τα κράτη μέλη. Η διακήρυξη υπογράμμιζε την πρόθεση όλων των χωρών στο να συμφωνήσουν σε μια νέα Συνθήκη πριν από τις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Φτάνοντας στη Συνθήκη της Λισαβόνας η οποία υπεγράφη στις 13 Δεκεμβρίου 2007 τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009 και ισχύει μέχρι σήμερα. Σκοπός της ήταν να γίνει η ΕΕ πιο δημοκρατική, πιο αποτελεσματική και πιο ικανή να αντιμετωπίζει "με μία φωνή" παγκόσμια προβλήματα, όπως η κλιματική αλλαγή. Με κυριότερες αλλαγές της πιο ισχυρό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλαγή των διαδικασιών ψηφοφορίας στο Συμβούλιο, πρωτοβουλία των πολιτών, μόνιμος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, νέος Ύπατος Εκπρόσωπος για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, νέο διπλωματικό σώμα της ΕΕ.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας αποσαφηνίζει ποιες εξουσίες:
- ανήκουν στην ΕΕ
- ανήκουν στα κράτη μέλη της ΕΕ
- είναι κοινές για την ΕΕ και τα κράτη μέλη της.
Θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το κράτος δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι ενέργειες της ΕΕ βασίζονται στις Συνθήκες, τις οποίες όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης ενέκριναν εκούσια και δημοκρατικά. Με βάση τις Συνθήκες, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ μπορούν να εκδίδουν νομοθετικές πράξεις, τις οποίες στη συνέχεια εφαρμόζουν τα κράτη μέλη. Σήμερα η ΕΕ αντιμετωπίζει ίσως τη πιο σοβαρή κρίση της, μια σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση, από την οποία ελπίζουμε να βγει ενωμένη, όπως την οραματίστηκαν οι 11 ιδρυτές της.
